پلاستیک‌ها از جمله مواد شیمیایی هستند که به دلیل ویژگی‌های خاصی که دارند، در تولید بسیاری از محصولات مصرفی به کار می‌روند. این مواد به صورت پلیمرها به دست می‌آیند که در واقع مولکول‌های بسیار بزرگی هستند که از تعداد زیادی واحد تکراری ساخته شده‌اند. ساختار پلیمرها به دو شکل اصلی تقسیم می‌شود: ساختار بلوری و ساختار غیر بلوری. در ساختار بلوری، زنجیره‌های پلیمر به صورت ترتیبی در حال رشد هستند و همگی به یکدیگر مرتبط هستند. این ساختار در پلاستیک‌هایی مانند پلی‌استایرن و پلی‌پروپیلن دیده می‌شود. اما در ساختار غیر بلوری، زنجیره‌های پلیمر به صورت تصادفی رشد می‌کنند و به همین دلیل این ساختار به عنوان ساختار غیر مرتب یا غیر بلوری شناخته می‌شود. این ساختار در پلاستیک‌هایی مانند پلی‌اتیلن و پلی‌وینیل کلراید دیده می‌شود. در بین پلاستیک‌ها، می‌توان آنها را به چند دسته‌ی اصلی تقسیم کرد: پلاستیک‌های ترموپلاستیک، پلاستیک‌های ترموستاتیک و پلاستیک‌های الاستومری. پلاستیک‌های ترموپلاستیک هنگامی که گرم شوند، نرم و قابل شکل‌دهی هستند اما بعد از خنک شدن، محکم و ناپذیر می‌شوند. پلاستیک‌های ترموستاتیک در برابر دمای بالا و پایین مقاومت بیشتری دارند و بعضی از آنها همراه با فلزات و پلیمرهای دیگر
ساختار بلوری:
ساختار بلوری در واقع یک نوع ساختار دانه‌ای است که در آن دانه‌ها به صورت بلورهای مرتب در هم قرار گرفته‌اند. در ساختار بلوری پلاستیک، زنجیره‌های پلیمر به صورت ترتیبی در حال رشد هستند و همگی به یکدیگر مرتبط هستند. به عبارت دیگر، در این ساختار، دانه‌های بلوری به صورت منظم و مشخص در یکدیگر قرار گرفته‌اند که باعث ایجاد خصوصیات خاصی در پلاستیک می‌شود.
از مزایای ساختار بلوری در پلاستیک‌ها می‌توان به مقاومت بالاتر در برابر خوردگی و ضربه، سختی و مقاومت بیشتر در برابر حرارت و آب اشاره کرد. برای رسیدن به ساختار بلوری در پلاستیک‌ها، معمولاً از روش‌های مختلفی مانند سردکاری، کشش یا تحت فشار قالب‌گیری استفاده می‌شود.
مثال‌هایی از پلاستیک‌هایی که دارای ساختار بلوری هستند، شامل پلی‌استایرن، پلی‌پروپیلن، پلی‌اتیلن ترفتالات و نایلون است.
- ۰۲/۰۱/۱۱